Midem bulanıyor akşamdan beri.
Uyandım, kahvaltı yaptım. Rutin.. Zaman geçti, oyalandım.
Haberlere baktım yine. İçimde kabaran öfke, sinir.. diğer kanallara baktım aynı saçmalıklar. Sonra her kanalda aynı adam çıktı. Ağzından çıkanlar vahşeti rutine çevirecek cinsten. Normalmiş gibi sanki. Kadermiş gibi?
Canım sıkıldı. Markette alışverişte listemi ilk kez bu kadar çok kontrol ettim. Neyi niye aldığımı eve dönene kadar anımsayamadım. Aklım güneydeki yangında, aklım şans meselesinde.
Videolar. Sansürsüz. Sansürün ne demek olduğunu sanırım ben bugün anladım. Dün haberlerde olay sıcağı sıcağına veren bir kanalda bir anlık kanlar içinde iki adam görmüştüm. Hala gözümün önünde. Ama bugün izlediğim videolar sanki gerçeği daha da kafama kazımak içindi. Ağlıyorum. Acıyı yüreğimin en derininde hissediyorum. "Gerçek" beynimi dağlarken sadece ağlayabiliyorum bu akşam.
İnsanlar Türkiye'de hala nasıl fanatik olabiliyorlar, ateş bu kadar evindeyken nasıl gole sevinebiliyorlar anlamıyorum. Aynı evde oturmuyor muyuz yoksa?
https://www.facebook.com/photo.php?v=287063454762662