evet bişmanım.

ilkokul 3. sınıftaydım. 250.000 liralık kağıt paranın benim için çok değerli olduğu zamanlar. o günkü ders bitmiş, bütün sınıf servislere koşmuştu, çantalarımızı koltuklara attıktan sonra servisler kalkana kadar dışarda muhabbete devam edicektik her zamanki gibi. çantamı bıraktıktan sonra indim servisten. arkadaşlarıma bakındım. beklemeye başladım. o sırada uzaktan bir kız seslendi yaşıtım sayılacak yaşta. "Arkadaşıım, benimle arkadaş olur musun?" dedi. Hiç düşünmeden "Benim bi sürü arkadaşım var kusura bakma" dedim.
Hala çok pişmanım...
aradan kaç yıl geçti, ara ara hatırlarım, bu sabah da aklıma geldi. hala deliler gibi pişmanım. çocukluk işte tabi. insan ne dediğini bilmiyor. ama kızın yüzü gözümün önünde.
Bazen yine böyle diyesim geliyor kimi insanlara. bu kadar sert bi şekilde değil tabi. ama hemen sonrasında aslında ne kadar yalnız olduğumu hatırlıyorum.
(şimdi yalnızlık derken yanlış anlaşılmasın, tabi ki arkadaşlarım var, ama bi başımızayız ya şu hayatta..)
(hayat hakkında yine bi genelleme, yine bi cümle. bugünkü sıramı da savdım.)