canım çişim

önceki günlerde gece 3ten evvel yatmayıp öğlenlere kadar uyuyan bendenizin, ertesi sabah en geç 8de uyanmış olması gerekiyordu. alarmı kurduk. 5 saat 5 saattir burcu, net uyku çocuğum, hadi git yat nidalarıyla uyumaya başladık. yatarken çişimiz vardı ama çok üşendik gidip yapmaya.
gel zaman git zaman derken sabah vakti, resmen çişimiz bizi uyandırdı. tutabilirim hala diye kendimize gaz verdik. üşenmekte sınır yoktu. artık gittiği yere kadar tutacak sonrasında salacaktık. ah bi 20 yaş genç olaydım, kimseler tutamazdı beni. kendine gel burcu dedik. pes ettik. pikeyi attık üstümüzden. şeele bi saate bakmamızla saatin 8buçuk olduğunu 15dk içinde ışınlanmamız gerektiğini farkettik. artık o vakitten sonra yüzyıllıkçişin bi önemi kalmamıştı. yine de kıramadık, gittik tuvaleteğitimimizi gösterdik. sifonu da çektik bi güzel. alarmı duymadık, ama psikolocikman kendimizi çeşitli biyolocik yollarla uyandırmıştık. nalet olsun yine yapmıştık.
(bkz. eğer ertesi gün şu saatte kalkmam lazım diye kendimi deli gibi şartlayıp yatarsam, tam o vakit kalkabiliyoring. çılgınca. yes. )
evden çıktığımızda eski çişimiz aklımıza geldi. ah onu tuvalate yapmayaydık. bi kaba koyup nesiller boyu efsaneleştirerek anlataydık. torunlarımıza gösterip "işte bu çiş olmayaydı melikeyle merve o gün burcuyu kesip denize atcaklardı martılara yedirceklerdi" diyebilirdik dedim. sonra iş işten geçtiğinden bari sabahın 6sında yazısını yazayım da çişim kanalizasyonda rahat gezsin dedim. pis işlerden bahsetmekten içim kalktı tabi şimdi.
kuşlar böcekler..